2020

In September 2019 ging ik voor een halfjaar een minor Fotografie aan LUCA school of Arts in Gent studeren. Ik was naast wat bezoeken aan Antwerpen en de Ardennen eigenlijk nog nooit lang in België geweest. Omdat ik in mijn studieperiode aan LUCA toch vaak heen en weer ben gegaan van Nederland naar België zat ik frequent in de trein of bus. Vaak uit het raam starend met mijn muziek in, begon ik een beeld te krijgen van Vlaanderen. Wat ook mij opviel waren de woonwijken. Elk woonhuis is uniek. In Nederland heb je woonwijken die uit een stuk of honderd dezelfde huizen bestaat en dan begint er een nieuwe wijk met weer honderd andere soorten huizen. Door dat de huizen in België steeds weer verschillend van elkaar zijn merkte ik dat ik het lastig vond wijken van elkaar te onderscheiden. Toen ik een bezoek deed aan Westmalle, leek de wijk daar precies op een van de buitenwijken van Gent.

Mij leek het wegdek een geschikt onderwerp, omdat het voor mij erg de blik van Nederland op België symboliseert. In plaats van heel Vlaanderen proberen vast te leggen in één beeld, heb ik geprobeerd een klein stukje Vlaanderen vast te leggen in meerdere beelden die samen één groots beeld maken. Het cliché is dat in Nederland de wegen uitmuntend aangelegd zijn en dat zodra je de grens overrijdt de wegen vol zitten met hobbels en putten. Dit symboliseert voor mij het stereotype dat Nederland een strak georganiseerd land is en dat België vrijer en chaotischer is. Dit klinkt als een vrij negatief beeld dat Nederlanders van België hebben, maar zelf heb ik gemerkt dat dit chaotische en vrije juist door Nederlanders wordt bewonderd en geromantiseerd. Leen Vervaeke benoemd dat dit verschil te maken heeft met een vertrouwensverschil tussen Nederlanders en Vlamingen: ‘De strakke woningbouw in Nederland drukt geloof uit in ruimtelijke ordening, terwijl een Belg ervan uitgaat dat zijn buren zich niet aan de bouwvoorschriften zullen houden, en dat dan zelf ook maar niet doet.’

Hoewel alle wegen zo slecht nog niet zijn, moet ik toegeven dat ik regelmatig met mijn fiets schrok van een plotseling gat of hobbel in de weg. Zoals met zoveel stereotypes zit er een kern van waarheid in. Als een scanner heb ik een stuk van het wegdek geobserveert en vastgelegd. Ik heb door gebruik te maken van de photomerge en stitch techniek een beeld gemaakt van een stuk straat in Gent. Uiteindelijk is het beeld samengesteld uit 104 foto's. Lopend over het wegdek heb ik mijn camera recht voor mij uit gehouden en steeds een stap genomen. Hierdoor ontstaat een frontaal zicht op het wegdek. Het frontale zicht op de straat geeft een ongewoon beeld. Je kijkt op een andere manier dan je normaliter zou doen of zou kunnen. Doordat het beeld is samengesteld uit 104 foto’s leent de hoge resolutie zich voor een grote afdruk. Je zou dit beeld als karikatuur kunnen waarnemen, omdat het beschadigde wegdek afgebeeld het cliché bevestigd. Echter is er niks aan gelogen en heb ik niets overdreven. Doordat ik gebruik heb gemaakt van de stitchtechniek en dit goed waarneembaar is, zullen toeschouwers misschien dit beeld wantrouwen. Dit is een bijkomstigheid die ik omarm omdat ik een reactie bij de kijker wil oproepen. Klopt dit beeld van Vlaanderen wel of niet? 

Hoe Andreas Gursky in onder andere zijn werken Montparnasse en 99cents de stitchtechniek toepast om een beeld te creëren dat meer aanvoelt als een omgeving waar je in rond kan kijken was een belangrijke bron voor mij voor dit werk. Het was de eerste keer dat ik gebruik maakte van de stitchtechniek en vond het erg inspirerend. Het wordt voornamelijk gebruikt voor panoramafoto’s. Op de website gigapixel wordt de techniek tot zijn extremen geduwd, maar niet op een manier die mijn interesse wekt. Ik vind het juist een boeiende techniek omdat je ermee beelden kan creëren vanuit oogpunten die normaal niet kunnen. Je kunt heel dichtbij komen en nog steeds een breed overzicht hebben. Ook wordt de stitchtechniek toegepast door Google in het bekende Streetview. Doordat mijn beeld van een straat is zou je daar uiteraard gelijkenis mee kunnen trekken. Op Google Sreetview zijn echter, ironisch genoeg, niet echt gedetailleerde beelden van de straten van Vlaanderen te vinden. Dit waarschijnlijk door de beweging van het voertuig waarmee Google de 360 graden foto’s maakt.

Het werk werd als grote projectie tentoongesteld. Daarnaast was er een applicatie beschikbaar voor de bezoekers waarop steeds een willekeurig gekozen foto werd getoond. De foto die je te zien kreeg was één van de duizenden foto's waaruit de beelden zijn opgebouwd. Als je de applicatie opnieuw opende kwam er weer een andere foto dan je daarvoor zag.

2018 - ongoing